Christophe Talboo
ms betere leven was dit van een gelukkige treinbestuurder die met veel passie en inzet zijn job deed. Maar het draaide anders uit. Na negen zogenaamde ‘bijnaaanrijdingen’ in zijn 17-jarige carrière viel hij ziek door een burn-out. In september hoopt hij weer aan de slag te kunnen gaan, maar of zijn trein dan zal beginnen bollen, is verre van zeker. Het genezingsproces gaat traag en moeizaam. De 42-jarige secretaris van VSOA-Spoor voor Noord-West wou aan Argument zijn traumatische ervaringen absoluut vertellen. Het maakt deel uit van zijn herstel. Met af en toe tranen in de ogen. Maar met één belangrijk doel: het taboe rond de spoorwegongevallen doorbreken.
Hij heeft het allemaal meegemaakt. Treinsurfers. Daar hadden we nog nooit van gehoord. Dat zijn blijkbaar vooral jongeren die achteraan op een trein springen en zo meerijden. Of tussen twee wagons op de koppeling kruipen en zo hun treinreis maken (hij zag ooit hun handen op zijn voorruit staan). Of via de treinkoppeling naar een ander perron lopen. De verhalen van Christophe zijn pure waanzin, maar ze zijn echt. En dan zijn er zijn negen bijna-aanrijdingen.
Om stil van te worden. Zeventien jaar bestuurt hij al de trein. Christophe begon zijn loopbaan in Antwerpen-Noord en reed toen met goederentreinen. Dan schakelde hij over op personenvervoer en verhuisde hij naar Antwerpen-Centraal, later naar Sint-Niklaas om in zijn thuisbasis Gent te eindigen.
Christophe Talboom: “Aanrijdingen op het spoor, bijna-aanrijdingen of aanrijdingen met dodelijke afloop, en dan gaat het meestal om zelfmoorden, zitten nog flink in de taboesfeer. Over een gesloten overweg lopen wordt door veel mensen overigens als een banaal feit beschouwd. Dat is heel erg. Het gaat om zware feiten, die vaak zware gevolgen kunnen hebben. Een aanrijding, en zeker als het om zelfmoord gaat, is het ergste wat een treinbestuurder kan overkomen. Je ziet de persoon zelf onder je trein verdwijnen, maar je staat machteloos om de aanrijding te vermijden. Dat is wat de spoorwegen tijdens je opleiding je ook vertellen: “jij kan er niets aan doen, jij bent niet de schuldige, het is de persoon in kwestie die het zo heeft gewild of die een fout heeft gemaakt.” Maar de situatie is wel heel machteloos. Je kan er niets aan doen op dat moment.
Bij bijna-aanrijdingen, wanneer de trein de persoon in kwestie net niet aanrijdt, worden de ernst van de situatie en de psychologische gevolgen voor de treinbestuurder dikwijls geminimaliseerd. Maar zo’n bijna-aanrijding is ook ingrijpend voor de treinbestuurder zelf. Het heeft een persoonlijke kant en de ene bestuurder herstelt sneller dan de andere na het voorval. Ik ken collega’s die na een incident nooit meer een trein wilden besturen en ontslag namen. Het werk van een treinbestuurder is iets dat je met passie doet, je wil dat absoluut worden en je gaat er dan ook voor. Dan is het dubbel zo erg als je die passie in de steek moet laten.”
Uittreksel uit het interview door Bert CORNELIS en Cindy WILLEM voor het magazine Argument.
Het volledige interview.
Op zoek naar hulp?
Het interview bevat passages over zelfdoding op het spoor.
Bij de Zelfmoordlijn 1813 staat er altijd iemand voor je klaar.
Elk gesprek is anoniem en gratis. www.zelfmoord1813.be