Betreft: De pensioenen van het spoorwegpersoneel en de woordbreuk van de overheid
Geachte heren Jambon en Verhofstadt,
Op donderdag 8 mei volgde ik het programma Rond de Tafel, waarin minister Jambon in gesprek ging met advocaat Walter Damen. Tijdens dat gesprek verdedigde meester Damen de belangen van de magistratuur én van het spoorwegpersoneel.
Hij sprak over woordbreuk. En hij had gelijk.
Als spoorwegarbeider heb ik, samen met duizenden collega’s, een engagement aangegaan met de overheid. In ruil voor harde arbeid werd ons een waardige pensioenregeling beloofd. Vandaag wordt dat engagement eenzijdig verbroken. De regels worden halverwege het spel veranderd. Dat is geen beleid, dat is contractbreuk.
We mogen ook niet vergeten: het Zilverfonds – zogezegd opgericht om onze pensioenen veilig te stellen – is leeggelopen. Niets van die belofte is nagekomen. En opnieuw wordt naar de werkende mens gekeken om de tekorten te vullen.
Laat me u herinneren aan een belangrijk, vaak vergeten document:
Het Koninklijk Besluit van 28 december 2005, onder leiding van premier Verhofstadt.
Daarin werd beslist dat 300 miljoen euro uit de pensioenkas van de NMBS werd overgeheveld naar de federale regering om het gat in de begroting te dichten. Die pensioenkas was gezond, en bedoeld om de pensioenen van het spoorwegpersoneel te garanderen. Dat geld was opgebouwd door ons werk, niet door de overheid. In dat KB werd zelfs expliciet beloofd dat de pensioenen van het spoorwegpersoneel onaangetast zouden blijven. Pensioen werd erkend als uitgesteld loon.
Wat we nu meemaken, is niet alleen woordbreuk, maar ook contractbreuk.
En dat is precies waarom zoveel collega’s vandaag op straat komen. Niet uit gemakzucht. Niet voor “voordelen”. Maar om op te komen voor een fundamenteel recht: vertrouwen op je overheid.
Als een Koninklijk Besluit niets meer waard is dan een vodje papier dat men na gebruik met het badwater weggooit, dan stel ik mij ernstige vragen bij de rechtszekerheid in dit land. Wat stelt een contract dan nog voor tussen burgers en hun overheid? Wat blijft er over van het democratisch vertrouwen?
Zijn wij als werkende mensen niet meer dan melkkoeien die uitgeperst worden tot er niets meer overblijft – om daarna naar de slachtbank geleid te worden? Want zo voelt het ondertussen wel.
En neen, mijnheer Jambon, het debat gaat niet over “de pensioenleeftijd van 55 jaar”. Dat is polarisatie. Elk jaar zijn het slechts een handvol collega’s die aan die voorwaarden voldoen. Telkens daarop terugkomen, is bewust mensen tegen elkaar opzetten.
Wij als treinbegeleiders, als machinisten, spoorwegpersoneel voelen ons niet beter dan anderen.
Maar we vragen wel respect voor onze arbeid, en erkenning van de realiteit: wie zware arbeid verricht, verdient een gezond pensioen – en dit op een leeftijd waarop je er nog iets mee bent.
Maar vooral: iedereen heeft recht op een gelijk aantal jaren gezond pensioen. En precies daarom moeten mensen die gewerkt hebben in een zwaar beroep vroeger met pensioen kunnen gaan. Zij hebben net zo goed bijgedragen aan deze samenleving, met dat ene verschil: ze deden het onder zwaardere fysieke of mentale belasting. En zij zullen jammer genoeg hun pensioen moeten beleven in minder goede gezondheid en met minder levensjaren.
Stop met verdelen, en begin met verbinden.
Herstel het vertrouwen. Respecteer gemaakte beloftes. En wees zuinig op de engagementen die mensen met hun overheid zijn aangegaan.